ന്യൂയോര്‍ക്കുകവികള്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഗ്രൂപ്പിലെ കവിയും നാടകകൃത്തും പ്രൊഫസ്സറുമായ കെന്നത്ത് കോച്ചിന്റെ 1961 ലെ  ഒരു കവിത ഇതാ:

എന്നെന്നേക്കുമായി

ഒരുദിവസം നാമങ്ങള്‍ തെരുവില്‍ കൂട്ടം കൂടി നില്ക്കുകയായിരുന്നു.
കറുത്ത സൗന്ദര്യവുമായി ഒരു വിശേഷണം തൊട്ടടുത്തുകൂടെ കടന്നുപോയി
നാമങ്ങള്‍ തരിച്ചുനിന്നു, നീങ്ങി, മാറി .
പിറ്റേദിവസം ഒരു ക്രിയ ഓടിവന്നു ഒരു വാക്യം സൃഷ്ടിച്ചു .
ഓരോ വാക്യവും പറയുന്നത് ഒന്നുതന്നെ-ഉദാഹരണത്തിന് ,
'വിശേഷണംഅടുത്തുകൂടി കടന്നുപോയത് ഒരു ഇരുണ്ട, മഴയുള്ള ദിവസമായിരുന്നെങ്കിലും
പച്ചയും ഫലപ്രദവുമായ ഈ ഭൂമിയില്‍നിന്ന് ഞാന്‍ ഇല്ലാതാകുംവരെ
അവളുടെ മുഖത്തെ വിമലവും മധുരവുമായ ഭാവം  ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തിരിക്കും'
അല്ലെങ്കില്‍,'ദയവായി ജനല്‍ അടയ്ക്കുമോ ആന്‍ഡ്രൂസ് ?'
അതുമല്ലെങ്കില്‍ ഉദാഹരണത്തിന് ,
'നന്ദി; ജനല്‍പ്പടിയിലുള്ള പാത്രത്തിലെ പിങ്കുനിറമുള്ള പുഷ്പങ്ങള്‍
അടുത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ സമീപത്തെ ബോയ്‌ലര്‍ഫാക്ടറിയുടെ ചൂടിന്റെ ഫലമായി
ഇളം മഞ്ഞയായി മാറിയിട്ടുണ്ട് '
വസന്തകാലത്ത് വാക്യങ്ങളും നാമങ്ങളും പുല്ലില്‍ നിശ്ശബ്ദരായി കിടന്നു.
അവിടെയുമിവിടെയും നിന്ന്  ഒരു ഒറ്റയാന്‍ സംയോജകാവ്യയം
വിളിച്ചു പറയും'ഉം! , എന്നാല്‍ ! '
എന്നാല്‍, വിശേഷണം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടില്ല
വാക്യത്തിനകത്ത് .വിശേഷണം വിനഷ്ടമായതുപോലെ
നിന്റെ കണ്ണില്‍, കാതില്‍ മൂക്കില്‍, തൊണ്ടയില്‍
ഞാന്‍ വിനഷ്ടമായിരിക്കുന്നു.
ഒറ്റ ചുംബനം കൊണ്ട് നീ എന്നെ മന്ത്രത്താലെന്നപോലെ വശീകരിച്ചു കളഞ്ഞു.
ഇനി ഒരിക്കലും അത് ഇല്ലാതാക്കാന്‍ സാധ്യമല്ല
ഭാഷയുടെ നശീകരണം സംഭവിക്കുന്നത് വരെയും.